یادگیری و آموزش از طریق رایانه های شخصی، راه طولانی را طی کردند (1). طی دو دهه اخیر، فریدمن مفهوم «ماشین آموزش پزشکی شگفت‌انگیز» را توصیف کرد و این­که چگونه آموزش پزشکی می‌تواند به­ تدریج در فضا، زمان و محتوا از طریق استفاده مناسب از این فناوری رشد کند. با ظهور متاورس، این ماشین آموزش پزشکی شگفت انگیز، اکنون به واقعیت تبدیل شده است .متاورس (Metaverse) ترکیبی از "متا" و "جهان" است که یک محیط مجازی مرتبط با دنیای فیزیکی را توصیف می کند (2). در مفاهیم آموزشی، متاورس اصطلاحی است که برای توصیف انواع فناوری‌های فراگیر، از جمله واقعیت مجازی  (Virtual Reality)، واقعیت افزوده (Augmented Reality)  یا واقعیت‌های مختلط (Mixed Reality) استفاده می‌شود، که برای پیشرفت آموزش و شیوه‌های یادگیری به ­کار می‌رود (3). استفاده از متاورس در آموزش پزشکی، توانایی های تکنولوژیکی و آموزشی جدیدی را در متخصصان مراقبت­های بهداشتی در مراقبت از بیمار، دانش پزشکی، کار تیمی، استدلال تشخیصی و تفکر انتقادی ارائه می­ دهد (4, 3). برای کارآموزان به کمک متاورس، برای قرارگرفتن در فضا و شرایط شبیه به محیط­ های کاری آنان، مشابه با داخل اتاق و کنار تخت بیمار، از یک دستگاه هدست استفاده می­ شود. این فرمت جدید به تیم‌ یادگیرندگان این امکان را می‌دهد که با بیماران، همسالان و مربیان تعامل داشته باشند، در حالی­که هم­زمان یافته‌های بالینی، تصویربرداری و مطالعات آزمایشگاهی بیمار را در کنار تخت تجسم کنند (2).
در مطالعه دیگری، تیم تحقیقاتی اپلیکیشن واقعیت مجازی چندکاره­ای برای احیای ایست قلبی را توسعه دادند. این برنامه به چهار کارآموز اجازه می‌دهد تا در یک «اتاق مجازی» باشند و با هم برای مراقبت از بیمار دچار ایست قلبی همکاری کنند، کارآموزان تحت این شرایط، فشار ناشی از حجم کار زیاد را در این گونه محیط­ ها تجربه می­ کنند. به­طور خلاصه، آموزش پزشکی متناسب با فناوری­ های نوین نیز رشد و توسعه یافته است. ما باید بدانیم که چگونه می توان از این ویژگی‌های منحصربه‌فرد متاورس به بهترین شکل در طراحی یادگیری و آینده کلی آموزش پزشکی و درمان استفاده نماییم(1،5). از متاورس می‌توان برای شبیه‌سازی سناریوهای دنیای واقعی، ارائه بازخورد تعاملی و یادگیری شخصی­ سازی شده بر اساس نیازها و ترجیحات تک ­تک یادگیرندگان استفاده برد. از این ابزار می­ توان برای شبیه ­سازی محیط ­های واقعی مانند بیمارستان، اتاق عمل یا محیط ­های طبیعی نیز استفاده کرد که می تواند به دانشجویان علوم پزشکی کمک کند تا مهارت ها و دانش خود را در یک محیط ایمن و کنترل شده توسعه دهند(3،4).
نتایج پژوهش­ ها نشان می­ دهد که یادگیری مبتنی بر سناریوهای بالینی، زندگی واقعی را شبیه ‌سازی می‌کنند و  به ­طور مداوم نتایج یادگیری را بهبود می‌بخشند. متاورس می‌تواند یادگیری تجربی را از طریق یکپارچه‌سازی رویکردهای آموزشی مؤثر، مانند یادگیری مبتنی بر حل مسئله، یادگیری مبتنی بر بازی و یادگیری مبتنی بر سناریو، بهبود بخشد (6). توسعه فناوری‌های شبیه‌سازی واقعیت مجازی در سیستم‌های مراقبت‌های بهداشتی می‌تواند نه تنها در جراحی‌ها، بلکه در تشخیص، توانبخشی و آموزش نیز به­کار رود. تجارب حاصل از استفاده متاورس باید گسترش یابد تا ارائه ­دهندگان مراقبت­ های بهداشتی و اساتید بتوانند ضرورت استفاده از آن را درک کنند (5،7).
از محدودیت‌های متاورس، ارتباطات اجتماعی ضعیف‌تر و احتمال نقض حریم خصوصی فرد اشاره کرد. همچنین ارتکاب جرایم مختلف در فضای مجازی، ممکن است به­ علت ناشناس بودن افراد صورت گیرد. برای استفاده آموزشی از متاورس استادان باید تجزیه و تحلیل کنند که دانشجویان چگونه متاورس را درک می ­کنند. همچنین پلتفرم‌های متاورس آموزشی ایجاد نمایند که از سوء استفاده از داده­‌های دانشجویان جلوگیری شود (8) .