پژوهش در آموزش علوم پزشکی

  لغت لاتین « Professio » به معنای «اعلان عمومی و تعهد دادن به جامعه» است و واژه پروفشنال به طور سنتی برای سه رشته «پزشکی»، «وکالت» و «علوم دینی» استفاده شده است. حرفه شریف پزشکی که دراصل نوعی «فراخوان» از طرف افرادی با صلاحیت و دانشمند بود که نیازهای بیماران را بر خواسته­های خود ترجیح می­دادند، به نظر می­رسد که در حال تبدیل به یک تجارت «پول بده و سرویس بگیر» می­باشد و این مساله نه تنها در جامعه ما، بلکه در بسیاری از جوامع پیشرفته و در حال پیشرفت به صورت کاهش اعتماد جامعه به پزشکان نمود پیدا می­کند.  انتظارات خانواده، کاهش اساتید فرزانه و الگو ( Role Model ) برای دانشجویان، پیشرفت­های تکنولوژیک، تخصص­گرایی و فوق تخصص­گرایی، و درگیر شدن در سیستم خدمات بهداشتی درمانی به صورت دست دوم و دست سوم [سیستم ارجاعی] به عنوان علل این مساله درنظر گرفته شده اند. در واقع جامعه پزشکی به آهستگی در حال نوعی «تجزیه شدن» است. از مدت­ها قبل در دانشکده­های پزشکی کشورهای غربی، به ضرورت آموختن و آموزش دادن اصول حرفه­ای گری به دانشجویان پزشکی تاکید شده و امروزه به ارتقای کیفیت و کمیت این آموزش­ها بسیار پرداخته می­شود تا ذهنیت های درست، مهارت­های مناسب و شایسته و یک سیستم «ارزشی» در مجموعه آموزش های پزشکی ایجاد شود. بایستی دوره تحصیلات پزشکی به گونه­ای مورد بازبینی و مداقه قرار گیرد که موضوع مهم «آموزش حرفه ای گری پزشکی» در تمامی سطوح آموزش وارد گردد. در این نوشتار بر آنیم که ضمن معرفی مختصر مفهوم پروفشنالیزم یا حرفه­ای­گری پزشکی و مبانی آن، اندکی درباره شیوه­های یاددهی و یادگیری آن و موانع موجود تامل نمائیم.