پرسنل پرستاری در سراسر دنیا بخش عمده منابع انسانی نظام بهداشتی و درمانی کشورها را تشکیل می ­دهند (1). وظیفه خطیر این گروه از تیم درمان در حفظ و ارتقاء سلامت افراد جامعه باعث شده آموزش پرستاری موجود، بر تعلیم و آموزش پرستارانی مستقل، مسئول، دارای تفکر انتقادی و بیمار محور متمرکز گردد (2). در این راستا رسالت دانشکده ­های پرستاری، توانمند­سازی دانشجویان پرستاری، جهت پذیرش نقش ­های خطیر حرفه­ ی پرستاری است. برنامه درسی رشته ­ی پرستاری مشتمل بر دو بخش نظری و آموزش عملی (به ­منظور کسب مهارت­های بالینی) بوده، در واقع هدف غایی این برنامه ­ی درسی چیزی جز ایجاد توانایی ارائه­ ی مراقبت اصولی و اجرای صحیح فرایند پرستاری نیست (3). دستیابی حرفه پرستاری امروز به پرستارانی با صلاحیت بالینی مناسب، نیازمند اندیشیدن تدابیری به ­منظور همسو نمودن و ادغام دانش پرستاری با تجربیات و واقعیات بالینی است (4). ارتباط مناسب بین بخش آموزش و بالین پرستاری مستلزم تعامل دو طرفه آن­ها می­ باشد، بدین معنا که از طرفی آموزش دروس نظری پرستاری باید بر اساس واقعیت­ های بالین بنا گردد (5). از طرف دیگر عملکرد پرستاری در بالین باید از دانش نظری پرستاری بهره ­مند شود. این ارتباط متقابل تضمین ­کننده پرستاری اصولی و حرفه ­ای خواهد بود (6). صلاحیت بالینی پرستاری طیف وسیعی از دانش، عملکرد و توانایی ­ها را در زمینه­ های مختلف بالینی مانند مهارت­ های تکنیکی و ارتباطی، دانش، استدلال بالینی، عواطف و ارزش ­ها را در بر­می­ گیرد (7). انسان­ها حق دارند مراقبتی باکیفیت و ایمن دریافت­ کنند. برای برآورده ساختن این انتظار پرستاران باید از نظر حرفه ­ای با صلاحیت باشند (8).
صلاحیت بالینی یکی از مهم­ترین نیازهای حرفه پرستاری می­باشد، که براساس آن پرستاران ارزیابی می­شوند. نداشتن صلاحیت بالینی می­ تواند ایمنی و مراقبت از بیمار را به­ خطر بیندازد (9). صلاحیت بالینی پرستاران منجر به افزایش خودکارامدی و تصمیم­گیری بالینی در شرایط پیچیده محیط بالین می­گردد (3). آموزش بالینی یکی از راهکارهایی است که پرستاران از طریق آن به کسب صلاحیت بالینی نائل می ­شوند (10). آموزش بالینی بخش اساسی و مهم آموزش پرستاری است. در این نوع آموزش، دانشجو در تعامل با مربی و محیط مفاهیم آموخته­شده را در حیطه عمل به­ کار می­ گیرد (11). ارزش آموزش بالینی ایده ­آل در توسعه فردی و حرفه ­ای همچنین مهارت­ های بالینی پرستاری غیر­قابل انکار است (12).
دانشجویان رشته پرستاری در طی دوره چهار ساله آموزش خود، علاوه ­بر واحدهای تئوری، موظف به گذراندن تعداد زیادی واحدهای عملی در غالب کارآموزی بالینی در محیط واقعی می­باشند تا آمادگی لازم جهت کار در این محیط­ها را کسب­ کنند (13). علی­رغم تمامی تلاش­های صورت گرفته در زمینه ارتقا کیفیت آموزش بالینی دانشجویان پرستاری، گزارش مدیران پرستاری و نیز نتایج یافته­ های مطالعات ارزشیابی نشان می­دهد که دانش­آموختگان این رشته از مهارت­ های عملی و کارایی لازم در محیط­ های واقعی کار برخوردار نیستند و در انجام وظایف شغلی دچار مشکل می­ شوند (15و14). جهت رفع این مشکل برنامه کارآموزی در عرصه و استفاده از مربی به ­صورت مستقیم و در روزهایی بدون حضور مربی در آموزش پرستاری به ­منظور ارتقاء یادگیری عمل محور از سال 1980 در آمریکا و از سال 1371 در ایران، به ­عنوان یک نوآوری در ساختار آموزش پرستاری با هدف ارتقای کیفیت آموزش پرستاری و ارائه خدمات بالینی و فراهم ­آوردن زمینه جامع و جامع ­نگری در پرستاری به اجرا در آمده ­است که در این روش دانشجویان ترم­ های آخر که به سطوح مناسبی از توانمندی رسیده ­اند بخشی از واحدهای درسی بالینی را با حضور مربی و بخشی را به صورت مستقل و بدون حضور مستقیم مربی وارد بخش ­های بیمارستان شده و طی می­نمایند (17, 16). علی­رغم این موضوع مطالعات مختلف نشان­ می­ دهد که کارآموزی در عرصه نتوانسته ­است توانمندی حرفه ­ای دانشجویان را در حد مطلوب ارتقاء دهد و وجود مشکلات متعدد مانع از دستیابی به اهداف این دوره بوده است (19، 18).
پژوهشگران بیان می­ کنند دستیابی به سطح قابل قبول اعتماد به ­نفس، استقلال و قدرت تصمیم ­گیری در مهارت­ های بالینی پرستاری با کارآموزی در عرصه و حضور مربی (مستقیم و در روزهایی به­ صورت غیر­مستقیم) عملاً امکان­پذیر نیست و رسیدگی به مسائل اجرایی در ارتباط با آموزش بالینی این دوره بسیار مهم و اساسی است که باید مورد توجه مسؤولین قرار­گیرد (20). متاسفانه در بسیاری از موارد مشاهده می­شود که حتی دانشجویان آگاه و با اطلاع نیز بعد از گذراندن دوره کارآموزی در عرصه، بر بالین بیمار دچار سرگشتگی می­شوند و نمی ­توانند مستقل عمل کنند و مسئولیت مراقبت از بیمار بر عهده ­گیرند (21).
نتایج مطالعات بومی نشان می­ دهند دانشجویان پرستاری به هنگام دانش ­آموخته­ شدن از نظر مهارتی کفایت لازم را نداشته و به ­عنوان یک پرستار احساس هویت حرفه ­ای ندارند (19، 18). این کاستی­ها لزوم تجدید­نظر در شیوه ­های آموزشی به ­ویژه آموزش ­های بالینی را خاطر­ نشان می­ سازد. در همین راستا روش آموزشی بالینی دیگر به نام اینترنشیپ وجود دارد. در این روش، دانشجویان مقیم در بیمارستان می­شوند و وظیفه مراقبت از بیمار را بر عهده می­ گیرند. در این روش مربی فقط بر روند اجرای صحیح کار نظارت دارد و حضور مستقیم مربی جهت آموزش تئوری و عملی وجود ندارد. تجربه­ای که دانشجویان پرستاری کسب می­کنند باعث می­شود که در انجام فعالیت­ های خویش در نقش یک فرد مستقل احساس راحتی نمایند. این برنامه به ارتقاء اعتماد به نفس و قدرت تصمیم­ گیری بالینی در دانشجویان کمک می­ کند (22). لذا با توجه به مطالب بیان­شده و در راستای ارتقای صلاحیت بالینی در دانشجویان پرستاری و بستری مناسب جهت آموزش دانشجویان پرستاری در سال آخر تحصیل، این مطالعه با هدف مقایسه تاثیر دو روش کارآموزی در عرصه و اینترنشیپ بر صلاحیت بالینی دانشجویان پرستاری انجام­ گرفت.
روش ­ها
پژوهش حاضر یک مطالعه نیمه تجربی بود که در دانشکده پرستاری و مامایی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان از بهمن 97 تا بهمن 98 انجام­ گرفت. نمونه ­گیری به ­صورت سرشماری انجام گرفت. حداقل تعداد نمونه‌های این مطالعه 30 نفر دانشجوی سال ­آخر پرستاری در هر گروه که بر اساس معیارهای ورود به پژوهش انتخاب شدند. جهت تعیین تعداد نمونه­ ها در این مطالعه از فرمول کوکران استفاده شد و تعداد 89 دانشجوی پرستاری واجد شرایط وارد مطالعه شدند که با توجه به سال تحصیلی آن­ها 46 نفر در گروه کارآموزی و 43 نفر در گروه اینترشیپ قرار­گرفتند. معیار­ ورود به مطالعه شامل کلیه دانشجویان پرستاری سال آخر که در دو سال متمادی موفق به کسب نمره قابل قبول از آزمون پیش کارورزی در پایان ترم 6 برای ورود به دوره کارورزی شدند و معیار خروج ، در صورتی­که دانشجو به­ هر دلیلی نتواند دوره اینترنشیپ یا کارآموزی در عرصه خود را به اتمام و یا نمرات ناتمام داشته باشد.
مطالعه حاضر بعد از اخذ مجوز از کمیته اخلاق دانشگاه علوم پزشکی اصفهان به شماره IR.MUI.RESEARCH.REC.1399.134 و کسب مجوز از مسئولین ذیربط آغاز­گردید. هر ­دو روش کارآموزی در عرصه و اینترنشیپ در بیمارستان الزهرا (س) اصفهان اجرا شد. واحدهایی که در هر دو گروه ارائه گردید 14 واحد مشابه در بخش ­های پرستاری بزرگسال (داخلی و جراحی) و مراقبت­ های ویژه (سی سی یو، آی سی یو و اورژانس) بودند و هیچ تفاوتی در تعداد و نوع واحدها نبود تفاوت فقط در شیوه آموزش واحدها بود که در یک گروه کارآموزی در عرصه و در گروه دیگر به ­صورت اینترنشیپ بوده است. روش کارآموزی در عرصه از بهمن 97 تا بهمن 98 به­ مدت دو نیمسال تحصیلی به میزان 14 واحد در بخش ­های پرستاری بزرگسال (داخلی و جراحی) و مراقبت­های ویژه (سی سی یو، آی سی یو و اورژانس) برای 46 دانشجوی سال­ آخر پرستاری که موفق به کسب نمره مجاز از آزمون پیش کارورزی در انتهای ترم 6 شدند، طبق آیین ­نامه و مقررات آموزشی دانشکده که از قبل وجود داشت، اجرا شد. به ­طوری­که دانشجویان در گروه کارآموزی در عرصه، نیمی و یا اکثر شیفت ­های خود را با حضور مستقیم مربی در بالین آموزش می­ دیدند که تمام مربیان هیات علمی دانشکده پرستاری و مامایی اصفهان و تعدادی از شیفت­ ها را تحت نظارت همکار آموزشی بودند. همکاران آموزشی، تعدادی از پرسنل با صلاحیت بیمارستان الزهرا طبق نظر مترون و  سوپر­وایزر آموزشی و سرپرستاران بودند که خودشان هم تمایل به همکاری با دانشکده در آموزش بالینی دانشجویان را داشتند. همکاران آموزشی قبلاً دوره آموزشی را که توسط دانشکده تدوین و برگزار شده­ را گذرانده و دارای ابلاغ رسمی بودند. در گروه ­دوم دانشجویان، روش اینترنشیپ برای کارآموزی­ های بخش ­های پرستاری بزرگسال (داخلی و جراحی) و مراقبت­های ویژه (سی سی یو، آی سی یو و اورژانس) به­مدت دو نیمسال تحصیلی از بهمن ماه 96 تا بهمن ماه 97 به میزان 14 واحد درسی برای 43 دانشجوی سال­ آخر پرستاری اجرا شد. در طرح اینترنشیپ مربی بالینی حضور نداشت و دانشجویان سال­آخر پرستاری مشروط بر این­که دروس ­نظری و عملی سه سال اول کارشناسی پرستاری را با موفقیت و با شرط کسب نمره مجاز از آزمون پیش کارورزی (در انتهای ترم 6) گذارنده باشند، طبق قوانین و ضوابط مصوب دانشکده و با همکاری و هماهنگی مدیریت بیمارستان در اختیار بیمارستان و در کنار همکاران آموزشی طبق قوانین بیمارستان مانند ساعات ورود و خروج 20 شیفت در ماه (8-10 شیفت صبح، 6-8 شیفت عصر و 4-5 شیفت شب) قرار گرفتند. در این روش مربی به ­صورت دوره­ای و در شیفت­های مختلف (صبح، عصر، شب) جهت نظارت بر اجرای صحیح روش، همچنین بررسی نقاط ضعف، موانع و ارائه راهکار در بخش ­ها حضور پیدا می­کرد. لازم بذکر است اتخاذ تدابیر لازم مربوط به کارت حضور و غیاب، اتیکت (با عنوان دانشجوی اینترنشیپ) استفاده از تسهیلات (هم­چون سرویس ایاب و ذهاب و غذا) سایر پرسنل پرستاری، قبل از ورود دانشجویان به بیمارستان توسط دانشکده و با همکاری بیمارستان صورت گرفت. همچنین برگزاری جلسه معارفه دانشجویان و کارگاه آشنایی دانشجویان با مقررات اینترنشیپ در عرصه و مقررات بیمارستان و نیز اصول ایمنی بیمار، کنترل عفونت و ثبت و مستندسازی  قبل از ورود دانشجویان اینترنشیپ به بخش­ها توسط اساتید دانشکده و کارشناسان بالینی انجام شد. در طول دوره یک سال اجرای طرح اینترنشیپ ارزشیابی برنامه با روش­های متعددی مانند انجام بازدید­های منظم توسط مجریان و مسئولان آموزشی، تشکیل گروه مجازی و پایش اجرای برنامه با گرفتن بازخورد مداوم از دانشجویان و برگزاری جلسات متعدد مسئولان آموزشی دانشکده با مدیران و مسئولین مرتبط در بیمارستان و نماینده دانشجویان جهت بررسی نقاط ضعف و قوت برنامه صورت­گرفت. برای گردآوری داده­ ها از پرسشنامه­ های اطلاعات دموگرافیک (سن، جنس و معدل دانشجویان) و صلاحیت بالینی استفاده­شد.
به ­منظور اندازه­گیری صلاحیت بالینی دانشجویان از پرسشنامه صلاحیت بالینی عبادی (23) دارای 44 گویه استفاده گردید که صلاحیت بالینی را در 5 حیطه مدیریت مراقبت 17 سوال، صلاحیت علمی 8 سوال، مدیریت فردی 11 سوال، بیمار محوری 4 سوال و دانش پژوهی 4 سوال بررسی می­کرد. نمرات هر حیطه بین صفر تا 100 می­ باشد که هرچه نمره بالاتر باشد نشان­ دهنده صلاحیت بالینی بالاتری است. روایی این پرسشنامه توسط 10 نفر از اساتید صاحب­نظر مورد تایید و  پایایی آن با آزمون مجدد مورد بررسی قرار­گرفت و با ضریب آلفای کرونباخ 93/0 تایید شد. صلاحیت بالینی توسط دانشجویان در هر دو گروه قبل از ورود به دوره و بلافاصله بعد از اتمام دوره تکمیل­ شدند. داده­ های گردآوری ­شده با بکارگیری نرم­افزار آماری .Ver.21 SPSS و با استفاده از آمار توصیفی و آزمون­ های آماری از قبیل آزمون t ­زوجی، t-test و آزمون کای­اسکوئر با سطح معنی­داری (05/0 P<) مورد تجزیه و تحلیل قرار­گرفت.
یافته ­ها
طبق نتایج پژوهش، دامنه سنی دانشجویان در گروه کارآموزی در عرصه از 21 تا 40 و در گروه اینترنشیپ از 21 تا 45 سال بود. میانگین سنی شرکت ­کنندگان در گروه کارآموزی در عرصه31/3± 07/23 و در گروه اینترنشیپ 38/5± 72/23 و میانگین معدل در گروه کارآموزی در عرصه03/1± 27/16 و گروه اینترنشیپ 28/1± 90/15 بود و بین میانگین معدل دو گروه دانشجویان )145/0 (P=و میانگین سنی دو گروه آنان  )498/0 (P= اختلاف آماری معنی­داری وجود نداشت  (05/0p>). همچنین نتایج آزمون کای اسکوئر نشان داد که توزیع فراوانی جنس دانشجویان بین دو گروه تفاوت  معنی­ داری وجود ندارد )350/0 (P=.
نتایج آزمون t مستقل نشان ­داد که قبل از شروع ترم تحصیلی میانگین نمره کل صلاحیت­ های بالینی در گروه کارآموزی در عرصه 30/21±40/1 و در گروه اینترنشیپ 41/29±32/1 است و بین میانگین نمره کل و ابعاد صلاحیت­های بالینی در دو گروه اختلاف آماری معنی­ داری مشاهده نشد (05/0 p>). همچنین نتایج نشان­ داد که بعد از پایان­ ترم تحصیلی میانگین نمره کل صلاحیت­های بالینی و ابعاد مدیریت مراقبت، صلاحیت فنی یا عملی، مدیریت فردی و بیمار محوری آن بین دو گروه با (05/0 P>) اختلاف معنی داری وجود ندارد و تنها در بعد دانش پژوهی اختلاف آماری معنی ­داری بین دو گروه دانشجویان وجود داشت  (05/0 P<) (جدول 1).

نتایج جدول شماره دو نشان می ­دهد بین میانگین­ نمره کل صلاحیت ­های بالینی و بعد مدیریت مراقبت، مدیریت فردی آن در گروه کارآموزی در عرصه قبل و بعد از پایان ­ترم تحصیلی اختلاف معنی­داری وجود ندارد (05/0P>).

نتایج جدول شماره سه نشان میدهد که بین میانگین نمره کل صلاحیت های بالینی و همه ابعاد آن در گروه اینترنشیپ بعد از پایان ترم تحصیلی به طور معنی داری بیشتر از قبل از شروع ترم تحصیلی بود ) 05 / 0 P < جدول3

آزمون t مستقل نشان­داد که میانگین افزایش نمره کل صلاحیت­ های بالینی و ابعاد آن به غیر از بعد دانش پژوهی در پایان­ترم تحصیلی نسبت به قبل از شروع ترم تحصیلی بین دو گروه اختلاف معناداری داشتند و در گروه اینترنشیپ این افزایش بیشتر بود. (05/0 P<) (جدول4).

بحث و نتیجه­ گیری
مطالعه حاضر با هدف مقایسه تاثیر دو روش کارآموزی در عرصه و اینترنشیپ بر صلاحیت بالینی دانشجویان پرستاری دانشگاه علوم پزشکی اصفهان در سال 1397 انجام­ گردید. نتایج مطالعه حاضر نشان­ داد که میانگین افزایش نمره کل صلاحیت­ های بالینی و ابعاد آن به غیر از بعد دانش­ پژوهی در پایان­ ترم تحصیلی نسبت به قبل از شروع ترم تحصیلی بین دو گروه اختلاف معناداری وجود­دارد. بدین معنا که در دو گروه شاهد افزایش میانگین نمره کل و ابعاد صلاحیت­های بالینی بودیم ولی در گروه اینترنشیپ این افزایش بیشتر و باعث تفاوت معنادار شده­بود.
یافته­های پژوهش حاضر نشان­داد که اجرای طرح اینترنشیپ برای دو نیمسال تحصیلی توانست میزان صلاحیت بالینی را در دانشجویان پرستاری نسبت به دانشجویانی که این طرح را نگذرانده بودند و با همان روش قبلی کارآموزی در عرصه سال آخر تحصیلی را گذرانده بودند، به طور معناداری افزایش دهد.
در تایید مطالعه حاضر می­توان به مطالعه ابوشاه و همکاران (2018) در عربستان که با هدف بررسی طرح پریسپتور بر صلاحیت بالینی 92 دانشجوی پرستاری که 5 سال آموزش دیده بودند انجام­شد، اشاره­کرد. اجرای طرح پریسپتور به این صورت­ بود که دانشجویان پرستاری در بیمارستان مقیم  می ­شدند و بدون ­حضور مستقیم استاد و کاملا مانند پرسنل شیفت­های آموزشی خود را در دوره اینترنشیپ می­گذراندند. نتایج پژوهش توحیدی و همکاران نشان­داد برنامه پریسپتور بر مهارت کارورزان پرستاری در برخورد با بیماران واقعی در محیط بالینی تأثیر مثبت دارد. از این رو، برنامه پریسپتور یک استراتژی مؤثر تدریس است که باعث می­شود افراد تازه کار به مرحله بعدی توسعه صلاحیت بالینی بروند (24).  به نظر می­رسد حضور دانشجویان سال آخر پرستاری در بالین بصورت مستقل و کاملا مانند یک پرسنل پرستاری شاغل در بخش و بدون حضور مستقیم مربی، فرصت کسب تجارب جدید در  موقعیت ­های گوناگون را به دانشجو خواهد­داد و دانشجو را ملزم به تفکر عمیق­تر و انتقادی و حل مساله با کمک­گرفتن از علم آموخته شده، تجارب سایر پرستاران شاغل در بخش و کسب­ علم و مهارت جدید خواهد­کرد. همین موارد است که در روش اینترنشیپ باعث­ می­ گردد صلاحیت بالینی دانشجو در جهت ارائه مراقبت با کیفیت افزایش بیشتری نسبت به روش کارآموزی در عرصه و با حضور دایم مربی داشته باشد.
همچنین نتایج مطالعه حاضر نشان ­داد که میزان ارتقاء صلاحیت بالینی در تمام ابعاد بعد از دو نیمسال تحصیلی در دانشجویان اینترنشیپ افزایش بیشتری نسبت به گروه کارآموزی در عرصه دارد. شاید بتوان این مساله را بدین صورت توجیه­کرد که کسب صلاحیت در بالین نیاز بیشتر به بودن در محیط واقعی و لمس وقایع و کسب تجربه دارد که نتایج نشان داد دستیابی به  این موارد در طرح اینترنشیپ بیشتر اتفاق افتاده است ولی در مورد دانشجویان کارآموزی در عرصه چون بیشتر انتقال دانش از طرف استاد به دانشجو و شبیه به کلاس درس تئوری صورت­گرفته­است و حضور دانشجو در بالین به صورت مستقل کمتربوده است لذا فرصت رویارویی دانشجو با چالش ­های مراقبتی درمانی و دستیابی به قدرت حل مساله، تفکر انتقادی در جهت مدیریت فردی و مراقبتی و کسب صلاحیت کمتر اتفاق افتاده­است.
پژوهشگران عنوان­کردند که قرار­گرفتن دانشجویان سال­آخر پرستاری در محیط بالینی واقعی و تجربه شیفت­ های کاری، روتین بخش، مقررات و ارتباط با همکاران، همچنین استفاده از پرسنل بیمارستانی با صلاحیت جهت آموزش دانشجویان می­تواند به ارتقاء صلاحیت بالینی دانشجویان پرستاری  کمک­ کند (25،10،9). نتایج این مطالعه نشان­ داد که هر دو روش کارآموزی در عرصه و اینترنشیپ باعث افزایش صلاحیت بالینی دانشجویان پرستاری می­شود اما اینترنشیپ نقش مهم ­تر و بیشتری در ارتقا صلاحیت بالینی داشت.
با توجه به نتایج مطالعه حاضر و تاثیر روش اینترنشیپ در ارتقاء صلاحیت بالینی دانشجویان سال­آخر پرستاری بیش از روش کارآموزی در عرصه، پیشنهاد می­ گردد روش اینترنشیپ جهت کارآموزی بالینی دانشجویان سال­ آخر پرستاری توسط دانشکده­ های پرستاری بکار­گرفته شود. چرا که بکارگیری روش اینترنشیپ باعث صرفه­جویی در تعداد اساتید بالینی و حق التدریس­ها و مهم­تر از آن کم­شدن شکاف تئوری بالین  خواهد­شد. پیشنهاد می­گردد در مطالعات آینده تاثیر روش اینترنشیپ بر خودکارآمدی، استقلال و مدیریت بالینی دانشجویان سال­آخر پرستاری مورد بررسی قرار­گیرد.
از محدودیت­های این پژوهش می­توان مقاومت نسبی در برابر تغییرات سازمانی، محدودیت نیروی انسانی متعهد و علاقه‌مند به همکاری، محدودیت بودجه را نام­برد که بنابر توصیه­های متخصصان، جهت غلبه بر این محدودیت­ها سعی­شد فرایند تغییر به‌ صورت برنامه‌ریزی‌شده با ایجاد انگیزه و حذف مقاومت­ها از طریق ایجاد آمادگی در مدیران ارشد، تعیین اهداف میان‌مدت، تقویت رفتارهای جدید و توسعه مهارت­ ها و شایستگی ­های لازم در مشارکت‌کنندگان صورت ­گیرد.    
قدردانی
مطالعه حاضر حاصل طرح پژوهشی مصوب معاونت پژوهشی دانشگاه علوم ­پزشکی اصفهان به شماره IR.MUI.RESEARCH.REC.1399.134 می­ باشد. از مسئولین محترم دانشگاه علوم­پزشکی، دانشکده پرستاری و مامایی و بیمارستان الزهرا اصفهان نهایت تشکر و قدر­دانی می­گردد.