پژوهش در آموزش علوم پزشکی

  مقدمه: نیازسنجی اعضای هیئت علمی با شناسایی نیازهای آموزشی، مبنایی برای تعیین اهداف بوده که با برنامه­ریزی و سازماندهی سبب ارتقاء توانمندی­های اساتید و نهایتاً ارتقاء سطح آموزش دانشگاه می­گردد . از نظر علمی اولین اقدام در طراحی هر برنامه آموزشی تعیین نیازهای آموزشی افراد است و شناسایی این نیازها امکان استفاده بهینه از منابع موجود را فراهم می­کند. این مطالعه نیزبا هدف تعیین نیازهای آموزشی اعضای هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی گیلان در سال1390 انجام شده است.

  روش ­ها : پژوهش حاضر یک مطالعه توصیفی – مقطعی است که بر روی 250 نفر از اعضای هیات علمی انجام شد. ابزار جمع آوری اطلاعات بر گرفته از پرسشنامه استاندارد مطالعه نیاز سنجی دانشگاه میشیگان (2005) بود روایی آن به طریق روایی محتوایی و پایایی آن از طریق آلفای کرونباخ (83/0) تایید گردید. داده­های پژوهش با استفاده از آمار توصیفی توسط نرم افزار آماری SPSS واعتبار مورد مورد بررسی و تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

  یافته­ها: اولویت های انتخابی اساتید در ارتباط با محورهای طراحی تدریس، تکنولوژی آموزشی، روش­های استاندارد ارزشیابی، مهارت­های عمومی وبرنامه­های آموزشی و روش­های تدریس بترتیب شامل: 1/38 درصد نوشتن طرح درس استاندارد؛ 6/77درصد استفاده از اینترنت در آموزش؛ 3/24 درصد OSCE ؛ 6/73 درصد آشنائی با اصول آموزش مجازی؛ 4/21 درصد پزشکی مبتنی بر شواهد بودند. همچنین 9/52 درصد از اعضای هیئت علمی تمایل کمی به ایجاد تحول در آموزش داشته و 6/68 درصد آنان رفاه اقتصادی را مهم­ترین عامل انگیزشی برای رشد فردی اعلام نمودند. مناسب ترین زمان تشکیل کارگاه­ها را صبح روز پنجشنبه و در فصل پائیز و ترجیحا ً در ابتدای نیمسال تحصیلی عنوان نمودند. 7/56 درصد اساتید امکانات موجود و1/58 درصد آن­ها فضای آموزشی دانشگاه را برای تدریس به روش­های جدید کافی ندانستند.

  نتیجه ­گیری: اعضای هیات علمی، برگزاری کارگاه­ها و دوره های آموزشی متناسب با نیازها در حیطه­های طراحی تدریس، روش­های تدریس، روش­های استاندارد ارزشیابی، تکنولوژی آموزشی و مهارت­های عمومی را گامی مناسب در جهت ارتقاء توان آموزشی خود و کیفیت آموزش دانشگاه می­دانند. بدیهی است مرکز مطالعات و توسعه آموزش علوم پزشکی باید کارگاه ها و دوره­های مختلف آموزشی را متناسب با نیازهای آموزشی اساتید تنظیم و اجرا کند.