پژوهش در آموزش علوم پزشکی

  مقدمه: در طی آموزش بالینی، دانشجوی پرستاری مجبور به کار در محیط واقعی است؛ از این رو ممکن است با شرایط تنش آوری مواجه شود و علی رغم این واقعیت که استرس به میزان کم آثار مثبت دارد، ولی تنش بیش از اندازه می­تواند روند یادگیری دانشجو را مختل نماید. این مطالعه به منظور بررسی عوامل تنش زای کارآموزی بالینی و مقایسه آن­ها از نظر دانشجویان پرستاری در سال­های مختلف تحصیلی در دانشکده پرستاری و مامایی قزوین انجام شد.

  روش­ ها: در این پژوهش توصیفی- مقطعی، 93دانشجوی پرستاری که حداقل یک دوره کارآموزی را پشت سر گذاشته بودند، به روش تصادفی طبقه­ای از میان دانشجویان پرستاری شاغل به تحصیل در نیمسال دوم سال تحصیلی 87-86 مورد مطالعه قرار گرفتند. داده­ها با استفاده از پرسش نامه پس از تعیین روایی محتوا و پایایی با روش بازآزمایی(86/0 r= ) گردآوری شد. داده­های به دست آمده با استفاده از آزمون t مستقل و از طریق نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

  یافته­ها: نتایج نشان داد که شدت استرس ناشی از کارآموزی در میان دانشجویان پرستاری به طور کلی در حد متوسط است (میانگین شدت تنش7/0 ± 86/1). بالاترین میزان استرس در میان دانشجویان سال دوم گزارش شده بود. بنابر اظهار دانشجویان عوامل فردی (09/0 ± 17/2) مانند ترس از اشتباه و شکست در امور محوله؛ و پ س از آن عوامل مربوط به ارتباط با مربی (9/0 ± 1/2) بیشتر موجب استرس شده بودند. میانگین نمره تنش عوامل در مقیاس 1 تا 4، برای عوامل محیطی (7/0 ± 68/1)، عوامل مربوط به مراقبت از بیمار (7/0 ± 75/1)، عوامل مربوط به مربی (9/0 ± 1/2)، عوامل مربوط به ارتباط با کارکنان(9/0 ± 91/1) وعوامل فردی(9/0 ± 17/2) بود.

  نتیجه­ گیری: عواملی مانند احساس عدم موفقیت و شکست در انجام امور محوله، و ترس از اشتباه در مراقبت­های پرستاری ازجمله تنش­زاترین عوامل آموزش بالینی برای دانشجویان بوده اند؛ دست اندرکاران حوزه آموزش دانشکده پرستاری باید قبل از ورود دانشجویان به محیط بالین، آنان را با مفهوم استرس آشنا کرده و با برگزاری برنامه­های آموزشی درباره چگونگی رویارویی با استرس و مهارت­های ارتباطی، در جهت کاهش تنش ناشی از این عوامل گام بردارند، ضمن این­که اساتید بالینی نیز می­بایست حمایت کافی را از دانشجویان در محیط بالینی به عمل آورند.