پژوهش در آموزش علوم پزشکی

  مقدمه : تجربه بالینی همواره یک بخش مکمل از آموزش پزشکی است که دانشجویان را آماده می­کند تا بتوانند به همان خوبی که اصول بالینی را می­دانند در عمل هم بتوانند آن­ها را انجام دهند. اخلاق چه در مقوله مداوای بیمار و چه در امر آموزش دانشجو و تربیت وی برای اعتلای علمی و مهارتی ضروری است. این مطالعه به بررسی تجارب و دیدگاه­های اساتید و دانشجویان رشته ­ های پزشکی در زمینه فرایند حرفه­گرایی در اموزش بالینی با هدف تبیین فرآیند حرفه­ای گرایی دانشجویان پزشکی در بالین انجام گرفت.

  روش­ها: مطالعه حاضر یک تحقیق کیفی و از نوع تحلیل محتوا بود. جامعه مورد پژوهش دانشجویان پزشکی بخش زنان مرکز آموزشی درمانی شهید بهشتی اصفهان که در نیمسال اول سال 1392 به صورت هدفمند انتخاب شده بودند، را تشکیل می­داد. دانشجویان از طریق مصاحبه ساختار مند (18 نفر) و همچنین اساتید صاحبنظر بالینی که حداقل به مدت یک سال دروس بالینی تدریس کرده و قدرت بیان و قابلیت انتقال معانی در مورد حرفه­ای گرایی را داشتند (9 نفر)، دعوت به مصاحبه نیمه ساختار یافته (مصاحبه فردی) شدند. داده ها بر اساس روش اشتراوس و کوربین تحلیل گردیدند.

  یافته ها: به­طورکلی هشت طبقه اصلی و شش طبقه فرعی ایجاد که در نهایت چهار تم از این طبقات تحت عنوان عوامل فرهنگی، عوامل اجتماعی، عوامل سیاسی، عوامل اقتصادی استخراج شدند.

  نتیجه گیری: یافته­های این پژوهشی نشان داد که مفهوم حرفه­ای گرایی از دیدگاه مشارکت کنندگان ارتباط تنگاتنگی با نحوه برخورد آنان با موارد بالینی در بخش­های آموزشی دارد. آن­ها اگرچه اخلاقیات را یک امر بسیار مهم می دانند اما در برخورد با آن عوامل بسیار زیادی را دخیل دانسته که همگی در ارتباط تنگاتنگی با هم می توانند فرآیند اخلاقی شدن را ملکه سازند.