مقدمه: آﻣﻮزش ﺑﺎﻟﻴﻨﻲ را ﻣﻲ ﺗﻮان ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﺗﺴﻬﻴﻞﻛﻨﻨﺪه ﻳﺎدﮔﻴﺮی در ﻣﺤﻴﻂ ﺑﺎﻟﻴﻨﻲ داﻧﺴﺖ. شناخت مشکلات موجود در این زمینه اولین گام برای اصلاح و بهبود برنامه های آموزشی می باشد. لذا این مطالعه با هدف تعیین رضایتمندی دانشجویان دانشکده پرستاری و مامایی از وضعیت آموزش بالینی در بیمارستان های آموزشی زاهدان در سال 1392 صورت گرفت.

  روش ­ ها: این مطالعه بصورت مقطعی از نوع توصیفی- تحلیلی بود. که بر روی 142 نفر از دانشجویان رشته پرستاری، مامایی و اتاق عمل ترم آخر مشغول به تحصیل در دانشکده پرستاری و مامایی دانشگاه علوم پزشکی زاهدان به روش سرشماری انجام گرفت. داده ها با استفاده از پرسشنامه روا و پایای سنجش رضایتمندی از وضعیت آموزش بالینی جمع آوری گردید. داده ها با استفاده از آمار توصیفی و آزمون­های t و ANOVA از طریق نرم افزار آماری SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

  یافته ­ ها: نتایج نشان داد که در حیطه­ی برنامه های آموزشی 8/76 درصد، در حیطه­ی رضایت از عملکرد مربی 2/70 درصد، در حیطه­ی برخورد با دانشجو 9/33 درصد، در حیطه­ی محیط آموزشی 6/24 درصد و در حیطه­ی نظارت و ارزشیابی 43 درصد دانشجویان از وضعیت موجود، رضایت نداشتند. بین جنسیت دانشجویان و رضایت از وضعیت آموزش بالینی رابطه معنی­داری مشاهده گردید(006/0= p ) ، اما بین رضایت آنان و رشته تحصیلی رابطه معنی­داری وجود نداشت.

  نتیجه گیری: با توجه به پایین بودن رضایت دانشجویان از برنامه­ها، عملکرد مربی و ارزشیابی، بازنگری در برنامه های آموزشی متناسب با نیازهای آموزشی دانشجویان و یکسان سازی شیوه های ارزشیابی دانشجویان در کارورزی پیشنهاد می­گردد.