پژوهش در آموزش علوم پزشکی

Mendeley  

Zotero  

Asgari F, Houshyari khah H, Shayestehfard M. Coaching: An Effective Approach to Facilitate Performance, Learning and Advancement of Medical Students. Res Med Edu 2025; 16 (4) :1-4
URL: http://rme.gums.ac.ir/article-1-1477-fa.html

سردبیر گرامی
وضعیت چالش‌برانگیز دنیای امروز و سرعت پیشرفت در علوم مختلف باعث شده است تا مؤسّسات آموزش عالی رویکردهای یاددهی و یادگیری خود را به‌روز کنند. هدف از این بهبود، حمایت از فراگیران برای افزایش توانمندی‌های خود و دستیابی به عملکرد مناسب در دنیای پیچیده فعلی است؛ به‌طوری‌که به‌عنوان عامل تغییر و پاسخ‌گو به نیازهای اجتماعی و سازمانی عمل کنند (1). مؤسّسات آموزشی علوم‌پزشکی نیز باید همسو با چالش‌های دنیای واقعی بر توسعه مدل‌های یادگیری بالینی موفق سرمایه‌گذاری کنند که مهارت‌ها و نگرش‌های لازم برای یادگیری مادام‌العمر و پیشرفت حرفه‌ای مستمر دانشجویان را فراهم نمایند. رویکرد کوچینگ که به‌کارگیری آن از سال 2000 و به‌ویژه در سال‌های اخیر در آموزش علوم‌پزشکی شتاب گرفته است، می‌تواند دراین‌راستا تأثیرگذار باشد (2 و 3).
 در آموزش بالینی، کوچینگ به‌عنوان رویکردی حمایتی برای فراگیرانی که می‌خواهند با تعیین اهداف به حداکثر پتانسیل خود دست یابند، عمل می‌کند (4). این رویکرد برپایه گفتمان یک‌به‌یک است که شامل سؤالات شفاهی و بازخورد میان مربّی و دانشجو در محیط یادگیری بالینی است (1). مدل‌های مختلفی برای اجرایی کردن این رویکرد وجود دارد، اما مدل گرو (GROW) به‌عنوان مناسب‌ترین مدل برای آموزش دانشجویان مطرح است. مشارکت در این مدل معمولاً قبل از جلسه مقدّماتی آغاز می‌شود، جایی که کوچ درباره معنای کوچینگ و نتایج موردانتظار توضیح می‌دهد و اهداف واضح و قابل‌اندازه‌گیری تعیین می‌کند. در مرحله واقعیت، کوچ از فراگیر سؤالاتی درباره دسترسی به اهداف و موانع موجود می‌پرسد تا به خودآگاهی او کمک کند. سپس، کوچ به او کمک می‌کند تا خلاقانه راه‌های رسیدن به اهداف را کشف کند. در مرحله پایانی، دانشجو و کوچ توافق می‌کنند که چه اقداماتی را در زمان مشخص انجام دهند و فراگیر تا چه میزان باید متعهّد و پاسخ‌گو باشد (5). به‌منظور افزایش بُعد حمایتی این رویکرد، می‌توان از سایر منابع و رویکردهای حمایتی مانند ناظر آموزشی، راهنمای مطالعه یا کارگاه‌های مبتنی‌بر سناریوهای موارد واقعی نیز استفاده کرد (6).
 با توجه به ماهیّت فرایند کوچینگ، می‌توان دریافت که این فرایند زیربنای فلسفه یادگیری است که به دانشجویان کمک می‌کند تا مسئولیت یادگیری خود را بپذیرند و برمبنای یادگیری فراگیرمحور به جست‌وجوی یادگیری بپردازند. این امر ازطریق تعیین اهداف یادگیرنده ‌محور، انتخاب راهکارهای دسترسی به این اهداف و ارزیابی یادگیری خود به تحقّق می‌پیوندد. در این رویکرد، کوچ‌ها به‌عنوان پشتیبان دانشجو عمل و آن‌ها را به پرسش و جست‌وجوگری تشویق می‌کنند (7). اگرچه فرایند کوچینگ با تعامل مبتنی‌بر اعتماد و احترام شکل می‌گیرد، مسئولیت تغییرات ایجادشده برعهده دانشجوست و کوچ نقش نظارتی دارد. کوچ با استفاده از تکنیک‌های گوش دادن فعال و پرسیدن سؤالات باز، به تعیین اهداف و راه‌های دسترسی به آن‌ها کمک می‌کند که این خود به خودتوانمندسازی دانشجو منجر می‌شود (4). همچنین، کوچینگ فرصت‌های یادگیری تجربی برای فراگیران فراهم می‌کند؛ زیرا کوچ از موقعیت‌های بالینی یک تجربه یادگیری معنادار ایجاد می‌کند که شامل بازاندیشی و بازخورد است (7). در طول این گفتمان، کوچ به‌طور معناداری عملکرد دانشجو را در موقعیت بالینی مشاهده و ارزیابی و آن‌ها را تشویق می‌کند تا بر شیوه‌های انجام کار خود بیندیشند. با مطرح کردن سؤالات تحلیلی و ارائه بازخورد، کوچ‌ها دانشجویان را به چالش می‌کشند و کمک می‌کنند تا نگرانی‌ها و نقاط ضعف عملکرد خود را شناسایی کنند. این تعاملات مستمر و هدفمند بین کوچ و فراگیر، مهارت‌های تفکّر و استدلال بالینی دانشجویان را بهبود می‌بخشد و شکاف بین تئوری و عمل کاهش می‌یابد (2).
 براین‌اساس، کوچینگ به‌عنوان یک رویکرد آموزشی، پتانسیل ایجاد فضایی را دارد که به دانشجویان در دستیابی به اهداف آموزشی و پیشرفت در محیط‌های بالینی کمک کند. این رویکرد می‌تواند در آموزش پزشکی بسیار کاربردی باشد. با توجه به جدید بودن رویکرد کوچینگ در حوزه حرفه‌های مراقبتی و محدودیت مطالعات در این زمینه، انجام تحقیقات بیشتر درزمینه کوچینگ حرفه‌های مراقبتی و توسعه و ارزیابی مداخلاتی درزمینه کوچینگ در عملکرد بالینی ضروری است.