پژوهش در آموزش علوم پزشکی

  مقدمه : آموزش منجر به یادگیری می گردد اما میزان عمق و پایداری در روش­های مختلف آموزشی متفاوت است. آموزش احیاء بایستی برتصمیم گیری و مهارت­های حل مسئله در مواقع اضطراری تمرکز کند. با آموزش صحیح و انجام موثر احیائ موثر نوزاد می توان از 99 درصد مرگ ومیر نوزادی در کشورهای درحال توسعه پیشگیری کرد. هدف این مطالعه، ارائه دو روش آموزش به کارکنان بالینی و مقایسه تأثیر این دو روش بر آگاهی و عملکرد آنان بود .

  روش ­ ها : در این مطالعه مداخله ­ ای، نیمه تجربی، 80 نفر از کارکنان بالینی به صورت تصادفی به دو گروه تقسیم شدند . سپس گروه اول، با روش مطالعه کتابچه آموزشی به همراه CD و گروه دوم با کارگاه آموزشی دو روزه ( روز اول : کلاس تئوری، کارگروهی و تمرین عملی روی مولاژ، و روز دوم : مواجهه با محیط واقعی CPR نوزاد را آموزش دیدند . از واحدهای مورد پژوهش از هر دو گروه پیش آزمون و پس آزمون با استفاده از پرسشنامه محقق ساخته جهت تعیین سطح آگاهی و چک لیست محقق ساخته جهت تعیین سطح عملکرد به عمل آمد . روایی پرسشنامه از طرق روایی محتوایی و پایایی آن از طریق آلفای کرونباخ( 83/0 = α ) تایید گردید. روایی چک لیست با روش روایی محتوایی و پایایی آن با روش بازآزمایی مشخص شد . سپس میانگین نمرات با آزمون t مستقل و آزمون t زوج با استفاده از نرم افزار آماری SPSS مورد مقایسه و تجزیه و تحلیل قرار گرفت .

  یافته ها : مقایسه میانگین نمرات پیش آزمون و پس آزمون در دو حیطه آگاهی و عملکرد در دو گروه اختلاف معنی ­ دار داشت . که بیانگر تاثیر آموزش در هر دو گروه است . نتایج به دست آمده از مقایسه تفاوت میانگین نمرات پیش آزمون و پس آزمون دو گروه در آزمون ­ های عملی ( 01/0 P= و 3/9 t= ) و در آزمون نظری (01/0 P = و 8/5 t = ) اختلاف آماری معنی ­ داری را نشان داد .

  نتیجه گیری : با توجه به بالاتر بودن اختلاف میانگین نمرات در روش کارگاه آموزشی، به نظر می ­ رسد که روش فرد محور باعث ارتقای سطح دانش و مهارت کارکنان بالینی در زمینه CPR نوزاد شده است . ازعلل دیگر آن می ­ توان استفاده از وسیله کمک آموزشی مولاژ و انجام کار عملی در فضایی مشابه شرایط بالینی را بیان نمود که در پایداری یادگیری تاثیر دارد .