پژوهش در آموزش علوم پزشکی

  مقدمه: آموزش مداوم از روش­های بهسازی نیروی انسانی و مهم ترین نوع آموزش تجربی است، چرا که کارکنان در حین انجام کار، تجربیات و دانش کافی را کسب نموده و به تدریج افرادی خودساخته بار می­آیند. البته آموزش ­ هایی م ی ­توانند موجب افزایش کارآیی شوند که هدف­دار باشند. این پژوهش با هدف ارزیابی فرآیند آموزش مداوم پرسنل آزمایشگاهی شاغل در مراکز درمانی دانشگاه علوم پزشکی بوشهر انجام گرفت.

  روش­ ها: در این مطالعه توصیفی- مقطعی، جامعه آماری را کلیه پرسنل شاغل در آزمایشگاه­های تشخیص طبی تحت نظارت دانشگاه علوم پزشکی بوشهر، که طی 6 دوره متوالی در دوره های آموزشی شرکت داشتند، تشکیل می­داد (162 نفر). ابزار جمع­آوری اطلاعات پرسشنامه­ای محقق ساخته شامل مشخصات دموگرافیک و اطلاعات مربوط به ارزیابی فرایند آموزش مداوم در قالب پیش آزمون و پس آزمون بود. داده­های بدست آمده با استفاده از نرم افزار آماری SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

  یافته­ها: میانگین سنی افراد مورد مطالعه، 88/6 ± 61 /33 سال بود. 2/43 درصد از پرسنل مرد و 8/56 درصد از آن­ها زن بودند. 6/0 درصد از پرسنل کارشناس ارشد، 4/36 درصد کارشناس، 3/59 درصد کاردان و 7/3 درصد مدرک دیپلم داشتند. بین نتایج پیش­آزمون و پس­آزمون، اختلاف معنی­دار مشاهده شد (05/0 P< ). بین نتایج حاصل از نظرات پرسنل، کاربردی­بودن مطالب ارائه شده، نحوه ارائه مطالب و بررسی فضای برگزاری برنامه، اختلاف معنی­داری دیده شد (05/0 P< ).

  نتیجه ­گیر ی: آموزش مداوم پرسنل آزمایشگاهی، می تواند در ارتقاء سطح آگاهی و یادگیری های آن­ها، مؤثر باشد. به منظور افزایش کیفیت برنامه های آموزش مداوم باید مباحث کاربردی بیشتری انتخاب گردند و تنظیم مناسب زمان های اختصاص داده شده برای هر مبحث مورد توجه قرار گیرد.