مقدمه: دانشجویان پرستاری از دوره آموزش بالینی به عنوان تنش‌زاترین دوره یاد می‌کنند. یادگیری در محیط بالین، دانشجویان را با چالش‌هایی مواجه می‌کند که در کلاس درس وجود نداشته و استرس آمیز می‌باشند. لذا هدف از این مطالعه تعیین عوامل تنش‌زای محیط بالین جهت رفع آن‌ها و دستیابی به سطح مطلوب‌تری از کیفیت آموزش وکارآیی آموزش پرستاری است.
روش‌ها: در این مطالعه توصیفی-مقطعی تعداد 130دانشجوی پرستاری ترم دوم به بالا به روش سرشماری انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده‌ها پرسشنامه‌ای مشتمل بر دو بخش ویژگی‌های فردی و 29سوال پیرامون عوامل تنش‌زای آموزش بالینی در چهار حیطه بود. داده‌های حاصل از پژوهش با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی توسط نرم افزارآماری spss مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
یافته‌ها: حیطه‌های احساسات ناخوشایند، تجارب تحقیر آمیز، تجربیات بالینی، ارتباطات بین فردی به ترتیب از عوامل استرس‌زای آموزش محیط بالین از دیدگاه دانشجویان بودند. بیشترین میزان استرس در دامنه4-1، به ترتیب شامل زجرکشیدن بیماران بدحال(7/0±53/3)، تذکر مربی در حضور پرسنل و بیماران (84/0±36/3)، تمیزکردن بیماران بعد از دفع (92/0±18/3) و ارتباط دانشجو با مربی (95 /0±85/2) بود. بین ترم تحصیلی و وضعیت تاهل با عوامل استرس‌زا ارتباط معنی‌داری وجود نداشت اما این اختلاف بر حسب جنس معنی‌دار بود (02/0= P).
نتیجه‌گیری: با توجه به این که عوامل تنش‌زا در محیط بالین اجتناب ناپذیر می‌باشد ایجاد یک سیستم حمایتی برای آموزش  مهارت‌های مقابله با استرس به دانشجویان و تسهیل دستیابی به اهداف آموزشی توسط مربیان ضروری به نظر می‌رسد.